Ben liseye giderken Babam, ortaokuldan sonra okumayıp köyde kalmaya karar veren Ağabeyim için şehirde yaşayan amcamın bir tarlasına ortaklığına antep fıstığı fidanları dikmişti. Yöremizde kuraldı; köyde kalan erkek evlada mala ve toprağa bakması için ekstra mal bağışlanırdı ya da ona fazladan arazi verilirdi, en azından bazı ailelerde böyleydi. Öte yandan antep fıstığı, öyle ha deyince yetişmez, tıpkı insan gibi on yılları bulan bir yetiştirme süreci vardır. Peki, onca yıl, kaç dönümlük o araziler sadece küçücük fidanlara bırakılır mı? Bırakılmaz tabiî, “fıstık baranı” denen fidan hatları arasındaki genişçe boşluğa bostan ekilir. En çok da karpuz elbette; nispeten daha kısa ömürlü ve seyrek ekilen bir bitki olduğu için özellikle tercih edilir. İşte kışın yağışlı geçtiği bir sene, bizimkiler de baharın sonuna doğru o ortaklık şetile (genç fidan tarlası) karpuz ekmişti.
Yazları, şehir dışında üniversite okuyan ağabeylerim de köye gelir, hep beraber köydeki ya briketten “Âcer (Yeni) Evimiz”de veya kerpiçten “Eski Evimiz”de genelde kitap okuyup teypten kaset dinleyerek vakit geçirirdik. Babam, gün ortasında bize ilişmezdi ama sabah ve öğleden sonraları mutlaka yabana yazıya gidip bir köy işi ile meşgul olmamızı isterdi. Misal o yıl, karpuz ektikleri o fidanlığı, “boz ot” denen grimsi ve tozu acayip kaşındıran biraz da sağlam köklü bir ot basmıştı. Arazi uzaktan bile bomboz (gri) bir renge bürünmüştü. Ne içindeki antep fıstığı fidanları ne de karpuz tiyekleri (bitkisi) otlardan doğru düzgün görünüyordu. İçerisinde karpuz tiyekleri olduğu için traktör ile sürülemiyordu. Bütün aileyi başına toplayan Babam, günaşırı o tarlaya bizi götürerek ve en başta işe kendisi girişerek, “Diyin bakhim, şu boz otları çekin, şu garpız tiyeklerinin dibini eyice depeleyin ki güneş geçip hemen çürütmesin, tiyeklerin tilki guyruğu kimi uzayan şu gollarını (sürgünlerini) da şeyle bir çubuktan vurup koparın daha çok dallansın alttan, yeni ışkınlarla gür olsunlar, garpız tiyeklerinin arası fazla sıksa acı onların zaif olanlarını çekip seyredin!” diye talimatlarını sıralardı. Valla maaile birkaç hafta içinde yetmiş dönümlük arazideki otları ellerimizle yolup atmış, bütün karpuz tiyeklerinin istenildiği gibi bakımlarını halletmiştik.
O zamanlar yöremizdeki karpuzlar, şimdiki gibi alacalı değil de, iri çekirdekli, yemyeşil, koyu renkli olurdu. Haliyle bu karpuzlar normalde çekirdekleri için ekilirdi. Zira bu çekirdek Gaziantep’in gözde kuruyemişlerinden biriydi. İyice olgunlaşması beklenen karpuzların Eylül gibi tamamı olgunlaşır, bitkisine tutunduğu yerdeki olgunluk göstergesi kabul edilen sarmaşık ipleri bütünüyle kururdu. Fakat o yılın bereketi sebebiyle Temmuz – Ağustos gibi öyle karpuzlar oldu ki her biri neredeyse davul gibiydi. Kaç baş horantayız, antep fıstıklarımız henüz tam olarak yetişmemiş, kuru tarıma dayalı tahıl en önemli geçim kaynağımız, okuyan çocuklar falan derken ailemizin her kuruşa ciddi ihtiyacı olduğu zamanlar. Daha önce hiç tecrübemiz olmadığı hâlde; “Acaba bu karpuzları satabilir miyiz?” düşüncesi sardı bizimkileri. Zira ürün çok gösterişli ve lezzetliydi. Neticede şansımızı denemek istedik; bir gün sabahın köründe Babam bizi uyandırdı, tarlaya gidip en iyi karpuzları toplayıp traktörün römorkuna yükledik yarı uykulu gözlerle. Sonra köyde kalan ağabeyim ile birlikte Nizip halinin yolunu tuttuk. Gittiğimizde, halin önünde başka traktörler de vardı. Çoğu, kavun ve karpuz getirmişti. Bizi halin içine kimse almıyordu; bir nevi “Yasah hemşerim!” hukuku vardı sanki… Vakit neredeyse öğle olmuş, biz hâlâ traktörün başında karpuzların topluca satılmasını bekliyorduk. Arada halin önünden geçenler karpuzlara şöyle bir bakıp elleriyle tıklatarak, “Eyiymiş bunlar yav!” diyorlardı. Tek tek satın almak isteyenler çıkıyordu ama biz o işten anlamadığımız için bir şey diyemiyor, karpuzların hepsini satmak istediğimizi dile getiriyorduk. Sonunda daha fazla dayanamayan ağabeyim, eskiden bizim köylerde at arabası ile çerçilik yapan birini buldu. Adamcağız, “Bu iş beyle olmaz, mahalle aralarına girek matordan (traktör), ben bağırim ancak eyle satılır bunglar” dedi. O kadar emek, masraf, zaman ve beklemekten sonra karpuzları tekrar köye götüremezdik. Mecbur o eski çerçinin sözüne kulak verip Nizip’in mahalle aralarına daldık traktörle, adamcağız sağ olsun, alabildiğince bağırıp “Garpız, yerli garpız, deşti garpızı, garpızz…” diyerek karpuzları ele âleme duyuruyordu. Ben, nasıl bir işe düştük diye garip bir haletiruhiyeyle etrafı gözlemleyip römorkun üzerinde geleni gideni izliyor, isteyen olursa yukarıdan karpuz uzatıyordum. Müşterilerin esas muhatabı bizim eski çerçiydi, benimkisi daha çok yardımcı bir roldü. Bir süre sonra Nizip mahalle aralarında römorktaki iyi karpuzların birçoğu cüzi bir fiyata satıldı. Eski çerçi, satılan karpuzların ederinin belli bir kısmını ücret kabîlinden aldı. Yalnız yine de yarım römork dolusu karpuz kalmıştı. Bunları da, halin çevresinde satacak uygun bir şeyler arayan at arabalı seyyar satıcılara yok pahasına vererek akşama doğru güç bela ve ta sabahın köründen beri ayakta olmanın yorgunluğu ile köyün yolunu tuttuğumuzda, onca emeğe karşılık olarak traktörün mazot ve karnımızı doyuracak iki dürümün parası kadar bir hasılat ancak elimize geçmişti. Velhasıl insan yaşamı her yönüyle çok ilginç bir deneyim ve süreç, yok, yok içinde ve insanın bu hayatta nelerle karşılaşabileceği öngörülebilir bir şey değil.
